ΣΤΙΧΟΙ


Δεν είν΄ οι στίχ΄ ανέκδοτα για να περνά η ώρα,
ούτε και φύλλα και κλαδιά για να τα πιάν΄ η μπόρα.
Είναι ο κρότος αστραπής όταν μακριά  ΄ντηχεί
κι στη δική μου την ψυχή η λάμψη απηχεί.


Εκεί κι εγώ βασίζομαι τούτα για να σου πώ
και θέλω ΄σύ να ζεις μ΄αυτά και να μη τα ξεχάσεις,
γιατί δεν πρέπει άλλο πια πλέον για να σιωπώ
κι εσύ λοιπόν για να σκεφτείς πρέπει να τα διαβάσεις.


Αν εσύ θε να υπάρξεις μόνη ΄σύ για μια στιγμή
καθώς εκείνη τη στιγμή εγώ δεν θα υπάρχω,
κράτα την ψυχραιμία σου, δεν πρέπουν οι λυγμοί,
αφού μέσα στα όνειρά σου πάντα θα συνυπάρχω.


Αλλά και πάντα δίπλα σου πάντα εκεί θα είμαι
είτε σαν άστρο ολόλαμπρο, σαν περπατάς τις νύχτες
είτε με φως της αστραπής και με βροχή θα κείμαι
στο πιο μεγάλο σύννεφο, μ΄ απέραντες γιρλάντες.


Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ΄ άστρα
εκεί όλοι μαζεύονται φίλοι μα και γνωστοί μας
σ΄ εκείνους τους αστερισμούς που δεν υπάρχουν κάστρα
σ΄ εκείνους απευθύνονται οι στίχοι οι δικοί μας.