ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΟΥ
ΠΕΡΝΑΣ
Κάθε μέρα
στο φανάρι που περνάς
πάντα ΄κεί προς τα λοξά θέλεις να στρίψεις,
αν και είναι καλοκαίρι και πεινάς
πιο πολύ το οργανικό θέλεις να τρίψεις.
Είν΄η σκέψη δυνατή μεσ΄το μυαλό σου
που σαν το μαγνήτη σε τραβά όλο κοντά μου,
πάντα ΄σύ θέλεις να δεις το ομφαλό σου
κι να ανιχνεύσεις όλα τα υπάρχοντά μου.
Όσο ΄σύ προς τα δεξιά θέλεις να στρίψεις
τόσο θέλει κ΄ η δική μου η καρδούλα
κι όσο ΄σύ από κοντά δε θες να λείψεις
τόσο βρίσκομαι μεσ΄τη δική σου τη βαρκούλα.
Έτσι ήτανε γραφτό μα και μοιραίο
νάχουμε μαζί κι οι δυο την ίδια έλξη
και να καταλήγουμε μέσα στο ηραίο
πριν προφθάσουμε να πούμε ούτε λέξη.
πάντα ΄κεί προς τα λοξά θέλεις να στρίψεις,
αν και είναι καλοκαίρι και πεινάς
πιο πολύ το οργανικό θέλεις να τρίψεις.
Είν΄η σκέψη δυνατή μεσ΄το μυαλό σου
που σαν το μαγνήτη σε τραβά όλο κοντά μου,
πάντα ΄σύ θέλεις να δεις το ομφαλό σου
κι να ανιχνεύσεις όλα τα υπάρχοντά μου.
Όσο ΄σύ προς τα δεξιά θέλεις να στρίψεις
τόσο θέλει κ΄ η δική μου η καρδούλα
κι όσο ΄σύ από κοντά δε θες να λείψεις
τόσο βρίσκομαι μεσ΄τη δική σου τη βαρκούλα.
Έτσι ήτανε γραφτό μα και μοιραίο
νάχουμε μαζί κι οι δυο την ίδια έλξη
και να καταλήγουμε μέσα στο ηραίο
πριν προφθάσουμε να πούμε ούτε λέξη.