ΤΑ ΞΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ


Τα παράξενα του κόσμου στην ζωή μας συναντάμε,
είν΄αυτά που αμελούμε, είν΄αυτά που προσπερνάμε,
όμως όταν τα σκεφτούμε και μετά συλλογιστούμε,
τότε πια θα διδαχτούμε απ΄ αυτά που αναζητούμε.


Ήμουνα νιος και όμορφος μικρός και ντροπαλός,
όμως κόσμο δεν έβλεπα γιατ΄ ήμουνα τυφλός,
τον εαυτό μου μίσησα κι αυτόν όλο τον κόσμο
αφού το φως δε γνώρισα, ζούσα σε αλλόκοσμο.


Τη μόνη που αγάπησα ήταν αυτή που γνώρισα,
τη λάτρεψα, την τίμησα, απ΄ όλους την ξεχώρισα,
γιατί δίπλα μου στάθηκε, μεσ΄την ψυχή μου μπήκε
κι εκεί μέσα παρέμεινε και από εκεί δε βγήκε.


Τόσο την ερωτεύτηκα και τόσο την αγάπησα
κι αν είχα και τα μάτια μου αυτή θα παντρευόμουν.
Αυτά λοιπόν της έλεγα απ΄όταν τη συνάντησα
κι αυτή με χάιδευε απαλά κι εγώ εμαγευόμουν.


Μέχρι που κάποιος άγνωστος μου δώρισε δυο μάτια
και τότε μπόρεσα να δω, τον κόσμο να ονειρευτώ
κι είδα και την αγάπη μου με πίστη και εγκράτεια
να με ρωτά αν θέλω πια αυτή να παντρευτώ.


Τότ΄ έψαξα να βρω κι εγώ τον ήλιο στη ματιά της
και ξάφνου ΄κεί αντίκρισα πως ήτανε τυφλή
κι έσκυψα το κεφάλι μου κι έφυγ΄ από κοντά της
γιατί νόμισ΄ ότι αυτό πάντα θα μ΄ενοχλεί.


Με το κεφάλι της ψηλά, τα μάτια δακρυσμένα
σηκώθηκε και έφυγε για πάντα από κοντά μου
και άφησε σημείωμα,   πολύ βαρύ για μένα,
«αγάπη μου να τα φυλάς τα μάτια τα δικά μου».!!!