ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ
Παγίδα του
ονείρου μου
είσαι κι
έχω φρενάρει,
στολίδ΄ εσύ
του στίχου μου,
πλάι σου
έχω παρκάρει.
Σαν το
καράβι που γυρνά
στην
αμμουδιά, στο πλάι,
κανένας δεν
το κυβερνά,
ψυχή δεν
κουβαλάει.
Έτσι με
βρήκες κ΄ ήμουνα
στον ήλιο
και στη λάσπη,
σε λίθαργο
βρισκόμουνα
όπως
τραβούν την άσπρη.
Αλλ΄η δική
σου η ψυχή
ζωή μούχει
χαρίσει,
στη νέα μου
την εποχή
βλέπω
μακρυά τη δύση.
Παίρν΄ από
σένα δύναμη
και
στέκομαι σα βράχος,
με νεα
υπερδύναμη
θα γίνω
μονομάχος.
Για τη δική
σου μυρωδιά
έχω αγκαλιά
μεγάλη
κι απ΄ τη δική
μου την καρδιά
κανείς δεν
θα σε βγάλει.!!