ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ


Παγίδα του ονείρου μου
είσαι κι έχω φρενάρει,
στολίδ΄ εσύ του στίχου μου,
πλάι σου έχω παρκάρει.


Σαν το καράβι που γυρνά
στην αμμουδιά, στο πλάι,
κανένας δεν το κυβερνά,
ψυχή δεν κουβαλάει.


Έτσι με βρήκες κ΄ ήμουνα
στον ήλιο και στη λάσπη,
σε λίθαργο βρισκόμουνα
όπως τραβούν την άσπρη.


Αλλ΄η δική σου η ψυχή
ζωή μούχει χαρίσει,
στη νέα μου την εποχή
βλέπω μακρυά τη δύση.


Παίρν΄ από σένα δύναμη
και στέκομαι σα βράχος,
με νεα υπερδύναμη
θα γίνω μονομάχος.


Για τη δική σου μυρωδιά
έχω αγκαλιά μεγάλη
κι απ΄ τη δική μου την καρδιά
κανείς δεν θα σε βγάλει.!!