ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΗΘΙΝΟ
Ανοιξιάτικη
χαρά
Μέρα λαμπρή
και γιορτινή
όπως ο
ήλιος χάθηκε
κι η μπόρα
απροσκάλεστη
δεν άργισε
για να φανεί.
Καταστροφή
στη γη μεγάλη
άνθη,
λουλούδια και φυτά
κομμένα κι
ανακατεμένα
με λάσπες
και με χώματα
έδιναν
άσχημη εικόνα.
Κι ένα
λουλούδι μοναχό
όμορφο μα
και τρυφερό
έτοιμο να
τσαλακωθεί
από εκείνη
τη βροχή
παντοτινά
για να χαθεί.
Το βλέπει
ένας πελαργός
απ΄τη φωλιά
του εκεί ψηλά,
πετάει και
στέκει πάνω του,
με τα φτερά
του ανοιχτά
τ΄αρπάζει μετ΄στην
αγκαλιά.
Όταν πέρασ΄
η βροχή
κι έγινε η
μέρα πιο λαμπρή
το
λουλουδάκι σώθηκε
κι ο
πελαργός από ψηλά
είχε
γεμίσει με χαρά.
Την άλλη
μέρα το πρωί
στη ρίζα
του εστάθηκε
κι έγιναν
φίλοι καρδιακοί
αχώριστοι
και τρυφεροί
κι αυτός το
ερωτεύθηκε.
Μα τις
ψυχές τους να ενώσουν
αν και το
θέλανε πολύ,
παντοτινά
να ανταμώσουν,
δεν θα
συνέβαινε αυτό
γιατί δεν
ήταν φυσικό.
Όμως τώρα
πια μπορούμε
φυσικά να
ερωτευθούμε,
αφού σε
΄κείνη τη ζωή
ο πελαργός
ήμουν εγώ
και το
λουλούδι ήσουν εσύ.!