ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΟΥ


Με τα φτερά μου πέταγα, στα σύννεφα χανόμουν,
το ουράνιο τόξο έψαχνα και στο κενό βρισκόμουν.
Ήθελα ΄κεί πάνω σ΄αυτό να χτίσω τη φωλιά μου,
ήθελα ΄κεί τόσο ψηλά να σ΄έχω κι αγκαλιά μου.


Τον ήλιο τον συνάντησα, τη λάμψη του την είδα
έπαιξα με τα σύννεφα και με την καταιγίδα,
λούστηκα μέσα στη βροχή, σαν σε παραμυθάκι
και τα μαλλιά μου χάιδευε έν΄απαλό αεράκι.


Όμως κατάρα έπεσε μεγάλη κ΄ ήρθε τέλος
και τα φτερά του έρωτα τα τρύπισ’ ένα βέλος
κι ΄γώ με μιας κάτω στη γή βρέθηκα κ’ είμαι τώρα
σε ένα κόσμο σκυθρωπό, σε κάποια άλλη χώρα.


Λείπεις από τον κόσμο μου και η ψυχή μου μόνο
τα σύννεφα ονειρεύεται, τ’ αστέρι μου σιμώνω,
αυτό που πλέον την ψυχή, μόνο αυτή ζητάει,
εκεί στην άλλη τη ζωή, ίσως εκεί γελάει.!!!