Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ


Ήρθε η μέρα που κι εγώ κάπου ανήκω τελικά,

εκεί που εννοεί το ναι, που μένει το χαμόγελο,

εκεί που τα θολά νερά εγίνανε κρυσταλλικά

κι έφυγ΄η μοίρα η κακιά μαζί με το πικρόγελο.



Μεσ΄στα μάτια σαν τη βλέπω διακρίνω μια μπέσα,

είν΄ο ίδιος εαυτός μου, είναι το δικό μου χέρι,

σαν ανοίξ΄η αγκαλιά εκεί πέφτω κι είμαι μέσα,

την ψυχή μου τη διαβάζει και τι θα σκεφτώ το ξέρει.



Κι αν επέρασα πολλά όλα θα τα διαγράψω,

είναι περιττά για μένα αφού άλλο είν΄το φως μου

δε θα στεναχωρεθώ κι ούτε πια θα ξανακλάψω

μιας κι ο άνθρωπος αυτός είν΄αυτός ο άνθρωπός μου.!!!