ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Ο έρωτάς
σου
είν΄ σαν
βροχή, που φεύγει κ΄επανέρχεται,
σαν ίδρωτάς
σου
που μες
στον ήλιο, τρέχει και δεν ελέγχεται.
Μα θάναι
πάντα όμορφος ο ήχος της βροχής
αυτός που
όταν έρχεται, ριζώνει στην καρδιά μου
κι όταν
φουντώνει η φωτιά δικής σου υπεροχής
γίνεται
πυροτέχνημα η κάθε μου βραδιά μου.
Σαν τις
σταγόνες της βροχής που απαλά χτυπάνε
πάνω στο
τζάμι το θαμπό με γκρίζο ουρανό,
έτσι
τρέχουν τα δάκρυα στα χρόνια που κυλάνε
κι εγώ μένω
στο γκρίζο μου, σαν κάτι τ΄ ορφανό.
Τον έρωτά
σου
δεν θα τον
ήθελα βροχή, παρά μια καταιγίδα,
που να μην
έχ΄ σταματημό, να πνίξει την καρδιά μου,
και
λέγοντάς σου
όταν δε
βρέχει ο θεός και είσαι σύ μακριά μου
να μη πέφτω
συνέχεια σε ονειροπαγίδα
και τη
βροχή να μην πληρώνω με τα δάκρυά μου.!!