ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗ ΦΩΤΙΑ


Της αγάπης τη φωτιά, σου την άναψα λιγάκι
κι ήταν τόση δα  φωτούλα, όση βγάζ΄ ένα κεράκι,
μ΄αυτή τη μικρή φωτίτσα περπατάγαμε τις νύχτες
για να βλέπουμε την ώρα της καρδιάς τους λεπτοδείχτες.

Ανεβήκαμ΄ ανηφόρες  δυσκολίες και βουνά
και αντί να κουραστείς τη φωτιά δυνάμωνες
κ΄έκανες  τα όνειρα φωτεινά κι αληθινά
κι όσο πέρναγ΄ ο καιρός τόσο εσύ με θάμπωνες.

Κ΄η φωτιά μεγάλωσε τις καρδιές μας ζέσταινε
κι αυτές μεσ΄ στη χαρά μια την άλλη έπινε,
τη δροσιά σου έψαχνα τη δίψα σου φορούσα
κι όσο κύλαγαν τα χρόνια πιο πολύ σε λαχταρούσα.

Κάθε μέρα που περνούσε ήτανε μοναδική,
ήταν σαν την πρώτη μέρα που σε πρωτογνώρισα,
κάθε ώρα και στιγμή ζωντανή – μελωδική,
μέσα στο δικό μου κόσμo μόν΄ εσέ ξεχώρισα.

Κι όταν πια είχε φουντώσει κι έκαιγε τα σωθικά μου
η φωτιά πούχα ανάψει με αγάπη και φροντίδα,
έκαψε τα όνειρά μου έκαψε και την καρδιά μου,
κι έγινε στάχτη, σκοτεινιά – δεν έμειν΄ ηλιαχτίδα.!!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου