Α Ν Η Κ Ω   Α Λ Λ Ο Υ

Όσο ΄σύ με κυνηγάς

κι εγώ σε αποφεύγω,

πεπονόφλουδες τρυγάς

κι αλλού ΄γώ καταφεύγω.

Κι όσο ΄σύ μ΄ επιμονή

πολεμάς και ρίχνεις βέλη,

στη δική σου εμμονή

εγώ κάνω το κουνέλι.

Ανήκω αλλού

ανήκω αλλού

τελειώσαμε σου λέω προ πολλού.

Μη χτυπάς άλλο την πόρτα,

δεν σ΄ ακούει τώρα κανείς,

έχουν κόψει και τα φώτα

και λουριά της μηχανής.

Δεν υπάρχ΄ επιστροφή

σ΄ άλλους τόπους, σ΄ άλλα μέρη

έχω πάρει τη στροφή

κι άλλο δεν μ΄ ενδιαφέρει.

Ανήκω αλλού

ανήκω αλλού

τελειώσαμε σου λέω προ πολλού.!!

ΠΡΟΧΩΡΑ ΕΥΘΕΙΑ

Να πάψεις να το σκέφτεσαι

πως να γυρίσεις πίσω,

για τα παλιά μη κόπτεσαι,

φεύγω και θα σ΄ αφήσω.

Αν θέλεις πίσω για να ρθείς

πίσω απ΄τα Παρίσια

πρόσεξε για να μη χαθείς

απλά προχώρα ίσια.

Όμως τώρα παρκάρισα

κατέβηκ΄ απ΄ το τραίνο,

τις σκέψεις ξεκαθάρισα,

φεύγω και ξεμακραίνω.

Μαζί κι αν ξεκινήσαμε

έκανες μια νοθεία,

τώρα που στρίβω δεξιά

εσύ προχώρα ευθεία.!!!

ΑΞΙΟΣ ΓΑΙΔΑΡΟΣ

Τον γάιδαρό σου έπρεπε

καλά να τονε δέσεις

να μη σου φύγει μακρυά,

δίπλα σου να τον έχεις.

Μ΄άχυρα τονε τάιζες,

καρπό δεν τούχες βάλει

όμως καβάλα ήθελες

να σε πηγαίνει πάλι.

Ίσως ποτέ δεν έμαθες

ότι στην κοινωνία

αυτή που ζούμε σήμερα,

κι οι όνοι έχουν αξία.

Ότι με νόμους κι όργανα

υπάρχει προστασία

κι ότι δεν επιτρέπεται

πια η κτηνοβασία.

Εγώ αν ήμουν γάιδαρος

θα ήμουν μακρυά σου,

θάχα ζωή χαρούμενη

κι όχι σαν τη δικιά σου,

θα καλοπέρναγα πολύ

με τη ζωή ετούτη

κι όλοι θα με ζηλεύανε

σα νάχα χίλια πλούτη.!!

ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ

Όταν ήμουνα μωρό

είχα ένα κελεπούρι,

ένα σκύλο βρωμερό

πούχετε την ίδια μούρη.

Κι όταν πήγα στο σχολειό

είχα μια γριά δασκάλα

που τη λέγαν Βαγγελιώ

κι έμοιαζε σαν τη μπουκάλα.

Όταν πήγε στις ελιές

είχε κάνει μια φουσκάλα

κ΄ ύστερα στις μυγδαλιές

είχε πέσει απ΄ τη σκάλα.

Μια την πόναγ΄ ο ποπός,

όπως ΄σύ που με ζαλίζεις,

άλλοτε και ο λαιμός......

έλεγα τι μου θυμίζεις?

Συ δεν ήσουνα η σβούρα

πούδινες παντού το γέλιο?

μα σαν μπήκε η κουλούρα

γκρέμισες και το θεμέλιο.

Μη ψάχνεις άλλες ενοχές

ψάξε του εαυτού σου,

έχουν αλλάξ΄ οι εποχές,

δεν ήταν του γραφτού σου.!!

ΕΓΩ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ

Έψαχνες κ΄ ήθελες να βρεις

τον άντρα της καρδιάς σου,

για να μπορείς να τον χαρείς

εσύ κ΄ η αφεντιά σου.

Με το στενό σου το μυαλό

και με φιλοδοξίες

έψαχνες άντρα ντροπαλό

και όχι με αξίες.

Το χρήμα σ΄ ενδιέφερε,

η τσέπη νάν΄ γεμάτη

κι αν μυαλό δεν έφερε,

κοιλιά νάχει χορτάτη.

Κι όταν εμέν΄ αντάμωσες

σκέφτηκες λανθασμένα

και το μυαλό σου θάμπωσες

και σκόνταψες σε μένα.

Σ΄ όλο το σόι έλεγες

πως βρήκες τον εργάτη

για να τον στρώνεις στη δουλειά

και νάσαι στο κρεβάτι,

με τον Τζανή τον κηπουρό

και τον Κωστή το γιόμα,

μα και το Νίκο το σγουρό

για να σε κάνει λιώμα.

Σε σένα για το σόι σου

τούτο σας λέω τώρα

δεν είμαι κομπολόι σου

να σου περνά η ώρα.!!

ΖΩΓΡΑΦΙΣΕΣ

Ζωγράφισες γυάλα με χρώματα χίλια

κι απ΄έξω τη στόλισες με πλήθος κοχύλια

και φιόγκο της έβαλες χρυσό περιστέρι,

την έκανες τέλεια, την πήρες στο χέρι

και πήγες και τη σήκωσες, την έφτασες στ΄αστέρια

για να μη σου την αγγίξουνε καθόλου ξένα χέρια.

Ζωγράφισες γυάλα ίδια σαν οπτασία,

τη γέμισες θάρρος, αλλά και φαντασία,

της έδωσες νόημα, ουσία και χάρη,

την έβαλες δίπλα εκεί στο φεγγάρι

και μέσα της ήθελες να κλείσεις εμένα

με χέρια πλεγμένα και μάτια δεμένα.

Όμως ποτέ δεν έμαθες πως ο αετός πεθαίνει

πάντα σε κορυφή ψιλή και ηλιοσμιλεμένη

κι όχι κλεισμένος σε κλουβί μακριά σε ξένους τόπους

μακριά από φίλους και γνωστούς αλλά και ξέν΄ανθρώπους

όπως εσύ επιθυμείς μέσα να τον εβάλεις

για να μην έχεις τίποτα πλέον να αμφιβάλλεις.!

ΚΑΤΙΝΑ

Ήθελε η μάνα σου

να κάνει μια κόρη

κι έκανε εσένανε

κυρά μου Τερψιχόρη

όμως δεν τους άρεσε

το όνομα Χριστίνα

και τώρα σε φωνάζουνε

κυρία μας Κατίνα.

Όπως λέγαν κι οι παλιοί

οι άνθρωποί μας

το όνομά μας αντιγράφει

την ψυχή μας,

έτσι λοιπόν κατίνα έμεινες

και στο μυαλό

αφού τώρα πια να στο αλλάξω

δεν μπορώ.

Στον κόσμο σου βρίσκεσαι

κυρά Κατίνα μόνιμα

κι εγώ σε γράφω φυσικά

και πάω στα επόμενα,

αφού εσύ μυαλό ν΄αλλάξεις

τώρα πια δεν γίνεται

και το πικρό ποτήρι μου

γέμισε και χύνεται.

Ζήσε λοιπόν

στον κόσμο σου λεβέντικα

κι άσε εμένα

να ζω στο δικό μου ψεύτικα

κι ας σε χαίρεται η μάνα σου

και ας σε καμαρώνει

απ΄το πρωί χαράματα

μέχρι την ώρα που νυχτώνει.

Μ΄ΕΧΕΙΣ ΚΟΥΡΑΣΕΙ

Μόνο εσύ μ΄έχεις κουράσει

πιο πολύ απ΄τους ανθρώπους

απ΄ αυτούς πούχω μοιράσει

τη ζωή σ΄αυτούς τους τόπους.

Δεν σ΄αντέχω σου το λέω,

ζεις στον κόσμο το δικό σου,

έχω κουραστεί να κλαίω,

μ΄αυτόν τον εγωισμό σου.

Μέσα σου δεν έχεις μπέσα

κι όμως κάνεις την κοντέσα

μη μου φέρεσαι μπαμπέσα,

μην το παίζεις πριγκηπέσα.

Πήρες τα κακά του κόσμου

που εσύ είχες οργώσει,

τώρα πλέον πόνο δόσμου,

μόνο πόνο έχω νοιώσει.

Με τον πόνο στην καρδιά μου,

που ΄ναι δώρο από σένα,

θα τον βάλω στ΄όνειρά μου

και μ΄αυτόν θα πάω στα ξένα.

Μέσα σου δεν έχεις μπέσα

κι όμως κάνεις την κοντέσα

μη μου φέρεσαι μπαμπέσα,

μην το παίζεις πριγκηπέσα.!!!

Ο ΒΟΥΡΚΟΣ

Όταν εσύ αλλού περνάς

κι αλλού νομίζεις βρίσκεσαι

και το χαλί το κόκκινο,

που πάνω του εσύ πατάς,

το βλέπεις σαν εχθρό σου

σαν τον καρνάβαλό σου,

τότε λοιπόν δεν πρέπει πια

άλλο να τυρανιέσαι

κι ούτε χωρίς οράματα

στο κύμα να πλανιέσαι,

γιατί την έρμη σου ψυχή

την έχεις κάνει δυστυχή.

κι αν νομίζεις πως στο βούρκο

με τα μούτρα έχεις πέσει,

μ΄έχεις κάνει ήδη τούρκο

και δεν μένει τίποτ΄άλλο

την καρδιά σου να μπορέσω

απ΄το νου μου να τη βγάλω.!!

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΣΟΥ

Τις φωνές που θα μου βάλεις

στο ρυάκι θα τις ρίξω

κι η βροχή θα τις απλώσει

εκεί όπου ΄σύ προβάλλεις

την ψυχή σου να πληγώσει.

Κι αν εσένα δε σε νοιάζουν

και σ΄αρέσει να με παίζεις

με τις άγριες φωνές σου,

την ψυχή μου ευωδιάζουν

οι δικές σου εμμονές σου.

Κι αν εσύ θα συνεχίσεις

με φωνές να επιβληθείς,

το κακό που θα μου κάνεις

είναι που θα προσπαθήσεις

την ψυχή μου να πικράνεις.

ΟΤΑΝ ΡΑΓΙΣΕΙ ΤΟ ΓΥΑΛΙ

Όταν δεις το μπλε φεγγάρι

και το νοιώσεις στην καρδιά σου

τούτο θα σε συνεπάρει

και θα κάψει τα κλαδιά σου.

Κι όταν θα σε κυριέψει

και σε πάει στα ουράνια,

η ματιά σου θα χορέψει

στης ψυχής του τα λιμάνια.

Κι όσο πλέεις στα ρηχά

και στα καθαρά τα μέρη,

η καρδούλα ξεψυχά,

δύναμη ρουφάει και χαίρει.

Αλλ΄ όταν έρθ΄η σκοτεινιά

και θολώσει η πλάση όλη,

έρχεται κ΄η παγωνιά

στης ψυχής το περιβόλι.

Κι αν ραγίσει το γυαλί

και με logo το κολλήσεις,

η χαρά θ΄ ανασταλεί

όσο και να προσπαθήσεις.

Δύναμη πια δεν θα λάβεις,

το γυαλί το ραγισμένο,

πρέπει να το καταλάβεις,

είν΄ένα γυαλί σπασμένο.!!

ΠΙΚΡΑΔΑ

Μόνιμη μελαγχολία

σαν Μεγάλη εβδομάδα,

μούχεις την καρδιά πικράνει,

τέτοια πίκρα δεν ξανάδα,

έχεις τη ζωή μαράνει,

τέλειωσα σαν μια λαμπάδα.

Είν΄η πίκρα μου μεγάλη

π΄αναβλύζ΄απ΄ την καρδιά μου

κ΄ η ελπίδα πάει χαλάλι

αυτή πούχασυνοδειά μου,

τίποτα δεν απομένει

στη ψυχή τη νεκρωμένη.

Τούτο μόνο θα σου γράψω

τούτο μόνο θα εκθέσω,

όσο κι αν πονάω και κλάψω,

πως ποτέ δεν θα μπορέσω,

πως ποτέ μου δεν θα πάψω

λίγο να σε συγχωρέσω,

ούτε στη ζωή ετούτη,

ούτε και στον άλλο κόσμο.