ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
Όταν
ανοίξει τα ιερά, φτερά η ομορφιά σου,
και φύγει
από πάνω σου και από τα νερά σου,
τότε οι
δρόμοι οι πολλοί θάναι κλειστοί για σένα,
και τα
λαμπρά ματάκια σου δεν θάν΄ ερωτευμένα.
Το μόνο πια
που σού ΄μεινε είν΄ οι φωτογραφίες,
αυτές που
στον καθρέφτη σου έχεις και τις συγκρίνεις
με ΄κείνη
την παλιά ΄ποχή γεμάτη νοσταλγίες
και τούτη
τη νεότερη, γαλήνης κι ερημοσύνης.
Μοναδικός
σου δρόμος πια θάναι το μονοπάτι
που οδηγεί
στο άγνωστο κι επιλογή δε θάχεις
κι όταν
αυτό θα το διαβείς κι ανέβεις σκαλοπάτι
θάθελες νάσουν
πάλι εδώ, εδώ και να υπάρχεις.
Γιατί τα
όνειρα μαζί στο δρόμο είν΄ πεταμένα
και σαν τα περιττώματα πάνε για τα σκουπίδια
κι εσύ με
μάτια κόκκινα και χέρια μαραμένα
τα όνειρά
σου άφησες μέσα στα αποκαΐδια.
Και
προχωράς προς την ακτή με βάρκα να σαλπάρεις,
στο
άγνωστο, στο πουθενά, εκεί στον άλλο κόσμο,
με οδηγό
τον χαίροντα και δεν μπορείς να πάρεις
τα όνειρα
που άφησες στ΄ αποκαΐδια φως μου.!!!