ΠΛΟΥΜΙΔΙΑ
Σαν τον
παλιό τον αργαλειό που ύφαινε στρωσίδια
κι έκανε
σχέδια τρελά, κεντίδια και πλουμίδια,
έτσι κι εσύ
την έπλεξες τη νύχτα με τη μέρα,
το θάνατο
με τη ζωή τους έφερες δω πέρα.
Όταν κλείνω
τα μάτια μου και όταν συλλογιέμαι
το σχέδιο
που ύφανες με μνήμες και εικόνες,
μόνος
μιλάω, τραγουδώ, μόνος αναρωτιέμαι,
ψάχνω το
είναι μου να βρω εκεί μεσ΄τους χειμώνες .
Αυτούς που
είχα πάντοτε μεσ΄την καρδιά κρυμμένους
και έσφιγγα
και κράταγα, σαν φυλαχτό με πάθος
χωρίς να το
αισθάνομαι τους έβλεπ΄ ανθισμένους,
όμως
παγάκια ήτανε, το βλέπω πια το λάθος.
Τώρα που
ανθοστόλιστα υφαίνεις τα χαλιά μου
κι είναι
γεμάτα μ΄αγκαλιά, καρδιά, μυαλό και γνώση,
τώρα τα
χρόνια φύγανε μαζί και τ΄όνειρά μου
και η
θάλασσα η απέραντη μόνο θα τα λυτρώσει.!!!