ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΑ
Το χαμόγελο σου με
σκλαβώνει
κι όσο εσύ αδιαφορείς
αυτή σου η στάση… με
σκοτώνει.
Δεν ξέρω τι να κάνω,
κάθε στιγμή που σε
σκέφτομαι
μούρχεται… να πεθάνω.
Τι θάνοιωθες αν μ’έβλεπες
εκεί ψηλά να ήμουνα;
Στον ύπνο και στο ξύπνιο
σου λίγο θα με σκεφτόσουνα;
Κι όταν η ψυχή μου φύγει
και το σώμα μου σκορπίσει,
τότ’ εσύ θα με ξεχάσεις
φυσικά,
αλλ’ εγώ…
θα υπάρχω στ’ όνειρα σου
και θα προσπαθεί για
πάντα
η ψυχή μου να ξυπνήσει
την καρδιά σου.
Γιατί ήσουνα για μένα
κάτι το μοναδικό
εν’αστέρι στη ζωή μου
τόσο λαμπρό και φωτεινό,
που όμοιο του δεν υπήρξε
στον πλανήτη και στο σύμπαν,
ούτε όμοιο θα βρω όσο και
να προσπαθώ.
Δεν σε συγκινούν τα λόγια
ούτε λίγα ούτε πολλά,
μάθε όμως και να ξέρεις
ότι είν’ αληθινά,
αφού άλλο πια δεν έχω
τρόπο για να σου το πω,
πόσο πόσο σε λατρεύω,
πόσο πια σε αγαπώ.
Να θυμάσαι και να ξέρεις,
είτε ζω είτε χαθώ,
πως ποτέ ποτέ στ’ αλήθεια
μα ποτέ δεν σε ξεχνώ,
κι όταν μακριά σου θάμαι,
ταίρι μου μοναδικό,
πάντα εσένα θα θυμάμαι, πάντα
εσένα θ’αγαπώ.!!!