ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ

Κάθε μέρα στο φανάρι που περνάς
πάντα ΄κεί προς τα λοξά θέλεις να στρίψεις,
αν και είναι καλοκαίρι και πεινάς
πιο πολύ το οργανικό θέλεις να τρίψεις.


Είν΄η σκέψη δυνατή μεσ΄το μυαλό σου
που σαν το μαγνήτη σε τραβά όλο κοντά μου,
πάντα ΄σύ θέλεις να δεις το ομφαλό σου
κι να ανιχνεύσεις όλα τα υπάρχοντά μου.


Όσο ΄σύ προς τα δεξιά θέλεις να στρίψεις
τόσο θέλει κ΄ η δική μου η καρδούλα
κι όσο ΄σύ από κοντά δε θες να λείψεις
τόσο βρίσκομαι μεσ΄τη δική σου τη βαρκούλα.


Έτσι ήτανε γραφτό μα και μοιραίο
νάχουμε μαζί κι οι δυο την ίδια έλξη
και να καταλήγουμε μέσα στο ηραίο
πριν προφθάσουμε να πούμε ούτε λέξη.