ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ
Οι γάτες
νιαουρίζουν περίεργα απόψε
και μια
ανατριχίλα θεριεύει στην καρδιά μου
κάτσε εδώ
κοντά μου
δεν θέλω να
μιλάς, πάψε,
μόν΄ κοίτα
την πανσέληνο κι εκεί βαθειά μου σκάψε.
Κι όσο
γιομίζει το φεγγάρι,
και
ξεχειλίζουν τα νερά απ΄ τα ποτάμια,
πιάσε το
σφουγγάρι,
θέλω να
δροσίσεις ετούτο το χορτάρι,
τα δικά μου
χρόνια πλέον έγιναν κι αυτά χαράμια.
Με δικά μου
συνθηματικά,
ζωγραφίζω
γραμμές με κόκκινες τελείες
αυτά που
λεν ομοιωματικά,
βγάζω
εικόνες πούν΄ λουσμένες με μαγείες,
άλλοι θάλεγαν
ότ΄ είναι αηδίες.
Όλ΄ αυτά με
κάνουν και σωπαίνω,
όμως μόν΄
εσύ καταλαβαίνεις τι θέλω ΄γώ να πω,
στο δικό
μου κόσμο ξαναμπαίνω,
μόν΄ με τη
σιωπή μου προσπαθώ,
μόν΄ με τη
σιωπή μου αγαπώ μα και μισώ.!!!
Τώρα που
ταξίδεψα
και δεν έχω
ούτε αίμα κι ούτε δάκρυ,
΄κεί μέσα
στο γκρι γαλήνεψα,
΄κεί ψηλά,
εκεί που βλέπεις, στ΄ ουρανού την άκρη,
΄κεί που
υπάρχω και δεν φαίνομαι, ΄κεί μόνο γαλήνη γύρεψα.