ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

Περήφανο, πανύψηλο, δικό μου κυπαρίσσι,
θα σ΄έχω φως ακοίμητο, μέχρι το φως να δύσει.


Μικρό εγώ σε φύτεψα στην άκρη της αυλής μου
και το βοριά σκεφτόμουνα μήπως σε ξεριζώσει,
μέχρι εσύ που έφτασες στο ύψος κεφαλής μου
κι ο κορμός σου έσφιξε γιατ΄ είχε δυναμώσει.

Κι ύστερα με ξεπέρασες κι ανέβηκες ψηλά,
και σ΄έβλεπα που πήγαινες τ΄αστέρια να αγγίξεις,
και ζήλευα γιατ΄έμεινα εγώ στα χαμηλά,
κι εσύ συνέχιζες ψηλά το βλέμμα να τραβήξεις.

Θα φτάσω κάποτε ψηλά εκεί κατά τ΄αστέρια
για νάχω φίλους καρδιακούς χειμώνες – καλοκαίρια?
να στέλν΄η γη τον πόνο της στον ουρανό με μένα
κι εγώ εκεί να τραγουδώ με λόγια μαγεμένα ?

Τώρα πολύ πιο δύσκολα την κορυφή σου βλέπω
γιατί εκεί που έφτασες τόσο ψηλά που πήγες,
να σε θαυμάζω πιο πολύ, αυτό μον΄ επιτρέπω
στον εαυτό μου τώρα πια που οι μέρες μου ειν΄λίγες.


Περήφανο, πανύψηλο, δικό μου κυπαρίσσι,
θα σ΄έχω φως ακοίμητο, κι όταν το φως μου δύσει.!!