ΑΡΩΜΑ ΜΕ ΧΡΩΜΑ

Η ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

Η αγέλη των λύκων εφορμά στο κυνήγι,

ψάχνει εύκολο θήραμα να γεμίσει κοιλιά,

περπατάει με πρόγραμμα και το στόμα ανοίγει

και τ΄αυτιά σηκωμένα όπως κάθε σκυλιά.

Έλεος δεν υπάρχει – δε γνωρίζει τον οίκτο

κι ότι πέσει στα μάτια το χτυπάει μ΄ ορμή,

στο καρτέρι κρυμμένη και ο σώζων σωθήτω,

μα σα πέσει το θύμα – αίμα και  εκτομή.

Η αγέλη των λύκων σε κοιτάει και σένα

που σα βόδι στο βάλτο το χορτάρι μασάει,

αν και είσαι κοπάδι περπατάς στα χαμένα,

δίπλα σου τ΄ άλλο  βόδι μοναχά γη κλωτσάει.

Αν στα δόντια της πέσεις δε σε σώζει κανένας,

τούτο δω τον κανόνα τον γνωρίζει καλά,

είσ΄ αδύναμος κρίκος – δεν υπάρχει ποιμένας,

κι αν χτυπάς ξένη πόρτα θα τα βρεις φειδωλά.

Με αυτό το σενάριο θα σ΄ορμήξουν τη νύχτα,

θα σε πιάσουν στον ύπνο  και με φώτα σβηστά

θα σου πιούνε το αίμα ως ρουφάν τη γρανίτα,

θα ουρλιάζουν με ήχο – θα ξεσκίζουν κορμιά.

,

Ένα μόνο σε σώζει – θα στο πω καθαρά,

είν΄ η μόνη ελπίδα πούχεις για να γλιτώσεις,

αν φροντίσεις και πείσεις  βόδια στα σοβαρά

πως θα έχουν με σένα τις αυτές επιπτώσεις.

Αν λοιπόν καταφέρεις και ξυπνήσουν κι εκείνα

κι αν μπουν και στον κόπο κι ενωθούνε κι αυτά,

τότε μόνο η αγέλη θα τη νοιώσει την πείνα

και οι λύκοι θ΄αρχίσουν να δουλεύουν σωστά.

Γιατί αν η αγέλη, αλυχτάει και ορμάει

και το φόβο μας σπέρνει, τον χαμό κι αν σκορπά,

όταν δει το κοπάδι, τότε το εκτιμάει,

την ουρά της στα σκέλια μοναχά θα αρπά.!!